In mijn werk geef ik vorm aan de verscheidenheid waarin we de werkelijkheid waarnemen. Het toont de betrekkelijkheid van een overtuiging. Ik wijs op de noodzaak om altijd bewust te zijn van de realiteit van andere perspectieven. Dit resulteert bij mij in een onbewust én bewust regelmatig veranderen van materiaal en techniek. In zekere zin vindt er een zelf censurerende relativering plaats.
In dit spanningsveld ligt de essentie van mijn werk.
Deze serie werken in plaatstaal uit 2009 waren, nadat ik een tijd gewerkt had met het plastische materiaal klei weer een zelf geregisseerde tegenreactie om mezelf scherp te houden op de spanning in mijn beeldtaal. Steeds moet een gemakzuchtige herhaling van zetten voorkomen worden ten einde het werk niet te laten afzakken tot een decoratief commercieel product.
Door hun liggende, lage compositie lijken ze niet veel ruimte in te nemen. Alsof ze zichzelf niet belangrijk vinden. Je zou er zo overheen kunnen kijken zonder ze te zien. Echter het tegendeel gebeurt. De liggend georiënteerde vorm versterkt juist door het niét innemen van ruimte de beleving van de ruimte waarin de vorm zich bevindt. De werken benadrukken meer het belang van de lege ruimte erboven dan de fysieke ruimte die ze zelf innemen. Het feit dat ze een eenvoudige vorm hebben betekent nog niet dat het dan een eenvoudige ervaring is.
De beelden verwijzen eigenlijk volledig naar de toeschouwer, doordat ze zijn perceptie van de ruimte benadrukken, meer dan dat ze hun eigen materialiteit belangrijk vinden.
Anders dan bij de kunststroming Minimal Art, ga ik in deze beelden niet uit van een strikte geometrie, maar voeg onverwachte vormveranderingen toe. Hierdoor ontstaat er een emotionele spanning in de compositie. Je kunt deze werken dan ook zien als een metafoor in hun verwijzing naar menselijke gedragsvormen.
Vraag meer informatie aan over dit kunstwerk of naar de mogelijkheden naar een soortgelijk kunstwerk op maat
