‘Seemingly calm’

langzaam kijken

In deze assemblage heb ik een groot Perzisch tapijt samengebracht met twee liggende glasplaten en drie staalobjecten uit de serie ‘Seemingly calm’.
De contrasten in de materialen en de specifieke liggende compositie roepen vragen op die in een rationele benadering van het werk niet beantwoord worden. De sfeer die een tapijt doorgaans oproept strookt niet met liggend glas, de abstracte stalen objecten contrasteren sterk met het tapijt ofschoon het decoratief weefpatroon in het tapijt wel overeenkomt met de vorm van het staal.
Andere tegenstellingen vanuit de materiaaleigenschappen zoals hard en zacht, kwetsbaar en sterk, transparant en ondoorzichtig, organisch en geometrisch, ruw en glad versterken het gevoel dat er in het werk betekenis zit, maar verklaren het niet. Ze geven wel richting.

Kunst kijken moet het resultaat zijn van het aanvoelen en doorgronden van onderlinge samenhangen, die ontrafeld worden door langzaam en aandachtig kijken.
Met een oppervlakkige kijkhouding gevoed door de huidige zapcultuur en een gemakzuchtige hokjesgeest heeft kunst kijken geen kans van slagen.
Voorgeprogrammeerde verwachtingspatronen om grip te krijgen op de wereld functioneren hier niet. Alleen met het loslaten ervan ontdekken we de waarde van kunst voor onze eigen ontwikkeling en de ruimdenkendheid in de samenleving.
Kunst maken is dingen  isoleren van hun omgeving of context en daarmee een andere aandacht vragen ervoor. Het haalt de toeschouwer uit z’n dagelijkse routine van kijken en zet hiermee aan tot het loslaten van ingesleten denk- en kijkpatronen.
De fysiek zichtbare objecten dienen als een brug naar een niet zichtbare gedachte, herinnering of emotie. Zoveel te meer spanning er in die ‘brug’ zit, zoveel te meer we spreken over kunst.
Kunst ontwikkelt zo bij de kijker een bijzonder oog voor dingen die anderen ontgaan.