Terugkerend thema in mijn werk is de perceptie van tegenstellingen in ons dagelijks leven. Niets gebeurt zonder dat z’n opponent zich aandient. Wat mooi is, wordt toch ooit onderuit gehaald, geweld en verschrikking vinden uiteindelijk hun einde in oplossingen en nieuwe perspectieven. Niets blijft lelijk, niets blijft mooi. Het volgt elkaar op en bestaat naast elkaar. Typisch menselijke eigenschap is om in het pijnlijke iets moois te zien.
In deze serie beelden in geglazuurd keramiek werk ik met het contrast tussen de gewelddadig gedeformeerde vormen en de esthetisch mooi glanzende glazuur die deze vormen afdekt.
Geweld en schoonheid worden hier bij elkaar gebracht tot een nieuw evenwicht. Onze esthetische beleving wordt opgerekt.
Kunst werkt vanuit het ‘contra- intuïtieve’. Het gaat tegen het gevoel in, maar daagt daarmee uit om verder te kijken. Het schuurt, gaat tegen ons gezond verstand in maar roept daarmee vragen op die ons voorspelbaar gedrag doorbreken.
Het gaat hiermee over het uitstellen van de behoefte om het werk rationeel te benoemen.
In kunst leren we daarom ‘niet meteen’ te oordelen: ‘hoe minder ik er meteen van vind, hoe meer ik zal ontdekken’.
